Aşık Veysel | Şu Geniş Dünyaya Sığmayan Gönül

Şu geniş dünyaya sığmayan gönül
Şimdi bir odaya kapandı kaldı.
Bir dakka bir yerde duramaz iken,
Oturduğu yerden kalkamaz oldu.

Hani o gençlikte çağlayan gönül,
Kahi gülüp kahi ağlayan gönül,
Güzeller köşkünde yaylayan gönül,
Gönül yaşar amma, ümitler öldü.

Elveda gençlikte geçen günüme,
Ezrail el atıyor canıma,
Yanarım gençlikte, o zamanıma,
Acı tatlı günler hep hayal oldu.

Nerde gençlikteki geçen çağlarım,
Sustu bülbül,gazel döktü bağlarım,
Her gün hatırlarım her gün ağlarım,
VEYSEL ağlamanın zamanı geldi.

 

Aşık Veysel Şatıroğlu

Önceki İçerikAhmet Muhip Dıranas | Serçeler (Şiir)
Sonraki İçerikYusuf Ziya Ortaç | Aziz Nesin’e Mektup (23 Kasım 1963)

Yanıtla:

Lütfen yorumunuzu giriniz!
Lütfen adınızı yazınız