“Günyüzü ve Seferihisar (Sivrihisar) kazalarında eşkiya çıkmış,halk bunları yok etmek için birbirlerine kefil olmuş, ellerindeki tüfekler devlet için alınmış ve halen bulunanların da satılacakları yolunda taahhüd olunmuş ve bu söz üzerine halka eşkiyadan korunmaları için silahları geri verilmişti.Fakat,gerek Günyüzü kazası gerekse Seferihisar kazası Hüdavendigar sancağının uzağında bulunmaktaydılar.
Bursa’ya yedi sekiz ve Kütahya’ya dört beş menzil uzakta olan bu kazalara yardım yapılamıyor ve halk da eşkiyayı bertaraf edemiyordu.Halk,Kütahya ya da Bursa’ya gidip hallerini anlatıncaya , valilerden mübaşir alıp kazalarına dönünceye kadar eşkiya takımı kaçıp gidiyordu.
Bu durumda ise, halk, valiler ve hakimler tarafından sorumlu tutulmakta ve söz verdikleri “nezr” ler kendilerinden istenmekte ve zarar görmekteydiler.
Bu yüzden halkın başvurusu üzerine Kasım 1721′ de Günyüzü ve Seferihisar kendilerine iki menzil uzaklığı olan Ankara sancağına bağlandılar. ”
Yücel Özkaya-18.Yüzyılda Osmanlı Toplumu
(Yapı Kredi Yayınları (YKY)-Birinci Kısım:Merkez ve Eyalet İdaresi Sy.28)
