” Sonra bir tren hareket etti. Sabahtı. Karşı karşıyaydık. Konuşuyorduk. Ben sevmek diyordum durmadan. Gözlerim gözlerine soruyordu: “Seviyor musun ? ” diye. Hep evet diyordu gözlerin, ellerin, dudakların hep evet diyordu….
Ve tren ilerliyordu. Kadere yaklaşıyorduk. Bir alacakaranlık bastı zamanı. Gözlerim gözlerindeydi. Ellerini tuttum, titredin. Acı acı bir düdük öttü. Bir şeyler koptu içimizden.
Sonra tren durdu, indik, yolarımız ayrı ayrıydı. Şimdi, o gün verdiğin yalnızlığı yaşıyorum.”
Ümit Yaşar Oğuzcan-Sahibini Arayan Mektuplar (6.Mektup)