” O gün ne güzel bir gündü. Deniz ne serindi! Ne güler yüzlüydü sandallar, çocuklar, kadınlar! Sanki kimse kimseye bütün gün sövmemişti. Dünya yüzüne tek bir lâkırdı, kötü hareket, kötü düşünce o gün için -o gün başı için- insan elinden, insan dilinden, insan kafasından çıkmamış gibi bir akşam oldu.
Ben her zamanki gibi kimsesiz pazarımı bitirmiştim. Hayatımdan memnundum. Hayattan da memnundum. Her yer ışıl ışıldı. Her şey mavi, akşama doğru kırmızı, sonra lacivert oldu.
Bugün kimse ölmesindi. Bugün döğüş edilmesin, bugün kimse ağlamasındı. ”
Sait Faik Abasıyanık – Hallaç
(Türk Dil Kurumu Yayınları)
Not:Yukarıda okuduklarınız hikâyenin tamamı değildir.
