“Devir o devir idi ki, insanoğlu henüz kendinden kaçmıyor, tahsil terbiye, meslek ve cemiyet icapları yanında meşgul olunacak, hizaya çağırılacak tasfiye dilecek bir iç tabiatı olduğunu da kabul ederek kendi kendisinin hakimi ve mürebbesi olmak itiyadını muhafaza ediyordu. Onun için de aynı insanoğlu ,kendine yakın olduğu ölçüde, mekanına ve çevresine de yakın ve muhabbetli idi. Henüz hayatını harice nakletmemiş bulunduğundan, zevki,hazzı,neşeyi de kendinden muhitinden uzaklarda aramıyor bilakis kendinde ve çevresinde bulmaktan hoşlanıyor ve bu da doyuruyordu. ”
Samiha Ayverdi-İbrahim Efendi Konağı’ndan
(Türk Dil Kurumu Yayınları-Güzel Yazılar-Gezi Hatıra-Sy.220)
