” Tahtını kardeşlerinin ölümü ile sağlamış olan büyük babası Bayezid’e yahut kardeşlerini Bizans İmparatoruna bırakan Birinci Mehmed’e uymaktan uzaklaşarak tahta çıkışında, şehzadelerin can ve mallarını korudu.Bunlar Bursa’da rahatça yaşadılar. Murad, onları hayatlarında sevdiği gibi, vefatlarında da kederlendi.
Bir ara taht için kendisi ile çekişen iki şahıstan birincisi amcası Mustafa‘dır; Ancak silah elinde tutulduğu için yok edildiğinden onun ölümü, Murad için hiçbir zaman cinayet sayılmaz.Yine adı Mustafa olan ikincisi, Padişahın küçük kardeşidir; kendisinin haberi olmadan idam edilmiştir. Bundan dolayı Sultan Murad’ı itham etmek yersiz olur.İnsan sever ve sözüne sadık idi.Sultan Murad asla hainlik ve zalimlik yoluna sapmamıştır.
Selanik’in fethini çabuklaştırmak için yeniçerilere şehrin yağma edileceğine göz yumacağını vaat etmişti.Fakat asla katliam için izin vermedi.
Onu, yalnız Osmanlıların görüşüne güvenerek övmüyoruz.Sultan Murad’ın düşmanları olan Rum tarihçileri de onun için güzel şeyler söylemişlerdir. Dukas, Sultan Murad hakkında: “O, faziletli,ahlak sahibi ve vicdanı pek iyi bir insandı.” demektedir. Alkolini de; “Adil ve insaflı bir adam olduğunu” ilave etmektedir.
Murad, devletin dizginlerini henüz 14 yaşında bulunan oğlu Mehmet’in eline verdiği zaman 40 yaşına bile gelmemişti. Şehzadenin tecrübesizliğinden dolayı düşebileceği hatalara meydan vermemek için, eski vezirlerini de onun emrine verdi. Halil Paşa, yen, Padişah adına, Sadrazam sıfatı ile devlet işlerini idareye devam eyledi.Molla Hüsrev de Kazaskerlik görevinde kaldı. Murad, bundan sonra İshak Paşa ve Hamza Bey ile Manisa’ya çekildi. “
J.Von HAMMER-Osmanlı İmparatorluğu Tarihi
(İlgi Kültür Sanat Yayınları-Cilt 1-Sy.210-211)
